Ik en mijn verloofde in Antalya, Turkije
Dagboek van een verloren Nederlander in Turkije
Ik ben weer na lang weggeweest terug op Alatoerka. Ik wilde wat anders. Iets wat veel mensen leuk vinden om te horen. Dus daarom deel ik mijn dagboek. Mijn liefdesverhaal en mijn ervaringen. Ik weet dat ik negatieve reacties ga krijgen. Maar ook positieve. En dat is waar ik het voor doe.
Ik was altijd een nationalist. Nederland was het beste land. Ik zou later promotie maken bij een goed bedrijf en kinderen.. ach ja, die kwamen wel. Met deze gedachte liep ik al rond toen ik pas 10 jaar was. Ik wilde mijn vaders voetstappen volgen totdat mijn vader me diep teleurstelde en zijn leven toch niet zo geweldig was als ik dacht. Mijn ouders gingen uit elkaar zoals veel Nederlandse ouders. Toen ik 13 was kreeg mijn moeder een relatie met een Turkse man. Zo kwam in aanraking met de Turkse cultuur, want thuis veranderde alles: Turkse muziek, Turks eten en ga zo maar door. De relatie werd helaas verbroken maar Turkije opende mijn ogen. Turkije was niet meer mijn vakantieland. Turkije werd mijn thuis.
Ik realiseerde hoe Nederland in elkaar zat. Ik zag racisme en discriminatie en begon langzaam het hier te haten. En al helemaal de mensen. Ik zie nu pas hoe gierig de Nederlanders zijn en schaam me dan ook dat ik uit dit land kom. Ik wist dat ik naar Turkije wilde verhuizen. Alleen ik wist niet hoe en wanneer en met wie. Tot ik mijn verloofde ontmoette. Eerst een typische vakantieliefde. We konden onze ogen niet van elkaar afhouden, maar zoals velen sprak hij geen Engels en ik amper Turks. Of je moet ”hallo”, ”ja” en ”nee” meetellen. Onze eerste afspraak was vreselijk. We moesten met behulp van Google Translate communiceren. Oke, het was heel romantisch. Alleen met elkaar in de ogen kijken kom je ook niet echt ver, maar hoe meer we afspraken hoe meer we elkaar begrepen. Hij pikte Engels heel goed op en legde mij Turkse woorden uit. Maar helaas het zat erop en ik moest terug naar Nederland. In Nederland besloot ik het roer om te gooien en een ticket te boeken.
En hier begint mijn verhaal. Mijn reis, mijn gevoelens en hoe ik meer verloren raakte in de wereld van de Turkse cultuur.
[ad#468×60 banner]
4 replies on “Dagboek van een verloren Nederlander in Turkije”
Ga door 😛 spannend!!!
Erg leuk om te lezen, ben benieuwd naar deel 2 :)))
Ik wil ook iets delen Ik zeg mijn eigen naam als je nederlander bent merk je snel niet hoe gierig racistisch of al die shit bent kijk een keer diep je zult het zelf merken schrijf aub terug
Hallo Jan / Devrim. De schrijfster van deze blog publiceerd geen blogs meer.